Literair Weblog De Contrabas

A.H.J. Dautzenberg: Mailwisseling PEN Nederland (vervolg)

Onlangs stuurde A.H.J. Dautzenberg een e-mail naar PEN Nederland, de organisatie die zich zou moeten inzetten voor het vrije woord, maar daar soms een beetje moeite mee heeft. Er kwam een antwoord van Alexis de Roode, bestuurslid, waar Dautzenberg weer op reageerde. Lees die reactie hier.

Mooi citaat van De Roode/PEN: ‘Je kiest er in je werk voor om controversiële standpunten in te nemen, om met omstreden mensen samen te werken of verzonnen gebeurtenissen en gesprekken als feiten te presenteren. Daardoor ben je bedreigd door je medeburgers en heb je opdrachtgevers verloren, en dat valt zeer te betreuren.’

Of PEN daarna iets voor hem kan doen? Nah. Dat zou toch al te gemakkelijk zijn. Enfin, nogmaals, lees en huiver.

Documentaire Paul Celan op Arte (10 juni), Dichter ist, wer menschlich spricht

Die Dokumentation erzählt das Leben des großen jüdischen Dichters Paul Celan. Gepeinigt von den Erfahrungen des Holocaust, wählt er 1970 in Paris den Freitod in der Seine. Erstmalig spricht der Sohn des Dichters, Eric Celan, vor der Kamera über seinen Vater und das schwierige, von Krisen überschattete Leben der Familie.

De documentaire is terug te zien op de website van Arte >>

 

Recensies ‘Boeken die ik twaalf jaar niet heb gezien’ in NRC en Parool

Vandaag bespreekt Maarten Moll mijn leesmemoires Boeken die ik twaalf jaar niet heb gezien in zijn rubriek ‘Boekenfamilie’ voor Het Parool, waarvoor hij een nieuw-verschenen boek afzet tegen een wat ouder werk. Hij is erg te spreken over mijn boek, dat hij familie laat zijn van Lezen etcetera, de gids die Pieter Steinz in 2003 publiceerde. Afgelopen zaterdag was Elsbeth Etty minder te spreken over hetzelfde boek. Zij deed er in NRC Handelsblad een beetje norsig over. Lees de twee recensies hieronder. Het boek is te koop bij kleine Uil.

Gelezen boeken: Martin de Haan

Een ding leer je van Aan de rand van de wereld: Michel Houellebecq: Michel Houellebecq spreekt zichzelf graag tegen. Ook is hij niet vies van een stevige opmerking, zo nu en dan. Maar dat is ‘buitenkant’. Wat het boek van De Haan vooral leert: Houellebecq is een gewoon mens, een mens met allerlei interessante theorieën weliswaar, met zo zijn eigenaardigheden en een literair talent dat maar een keer per generatie voorkomt; maar toch, een gewoon mens.

Jan-Willem Anker: Het plein

Jan-Willem Anker viel me enige tijd geleden op als recensent van Fukushima. Ik had zijn gedichten al gelezen. Zijn debuutroman Een beschaafde man heb ik vervolgens gemist. Gisteren begon ik in Het plein, een dagboek over Ankers belevenissen in het centrum van de multiculturele hel, de Vogelbuurt in Amsterdam-Noord. Het is allemaal een beetje naïef, hoe Anker probeert om goed te praten wat niet goed is, maar schrijven kan hij wel en ik kreeg ergens rond bladzijde 50 ineens met Anker (met het personage, dat Anker neerzet) te doen.

Samuel Beckett en Stanislas Wawrinka: Fail better

In een gesprek tussen Samuel Beckett en de dichter Walter Lowenfels werd het volgende gezegd: “You sit there saying nothing while the world is going to pieces. What do you want? What do you want to do?” Beckett crossed his legs and replied, “Walter, all I want to do is sit on my ass and fart and think of Dante.” Geen sporttype, die Beckett.

Gelezen boeken: Eric de Kuyper

‘Boeken vormden uiteraard een werk van de verbeelding. Wanneer iemand die hem vroeg wat hij aan het lezen was en hij Hemingway of Faulkner antwoordde, daarop reageerde met: ‘‘Maar dat is toch niet voor kinderen! Je begrijpt daar toch niets van!’, leek hem dat een volslagen zinloze opmerking. Boeken begreep je niet, boeken moest je lezen - woord voor woord, zin voor zin - en tegelijk moest je je daar iets bij voorstellen. Of het nu om een kinderboek of een ander boek ging, het was toch steeds hetzelfde. ‘‘Julienne, vind je nu echt dat dat een boek voor hem is?’’ Zijn moeder zei echter gelukkig steeds: ‘‘Laat dat kind nu, hij is braaf.’’ Voor haar waren er ook alleen maar mooie en minder mooie boeken.’

Achteraf is alles altijd eenvoudig (4): Luuk Gruwez

Dit gedicht, terecht een klassieker, is Gruwez op zijn best, de fabrikant van zinnen die je soms voor je uit kunt murmelen (‘dikke mensen weten alles van de liefde’), gedichten die je tijdens je leven af en toe kunt raadplegen, ter geruststelling, om te kijken of ze er nog zijn, gedichten als ‘Dikke mensen’, ‘Album III’ en ‘Zuster Maan’ bijvoorbeeld.

Zijn werk is niet zo ‘moeilijk’ als dat van bijvoorbeeld Dirk van Bastelaere (die weliswaar lyrischer en ‘klassieker’ is dan hij zelf zou willen) en minder zwaar op de hand als de klaagzangen van Leonard Nolens. Gruwez dicht alsof hij tegen je praat – en iedereen die zo’n soort gedicht wel eens heeft proberen te schrijven weet hoe moeilijk dat is. Het is namelijk bijna niet te doen.

Lees verder op Tzum >>

‘Laatste gedichten’ Rogi Wieg op website Extaze

Franc Knipscheer meldt: Rogi Wieg balanceerde decennialang op de rand van het bestaan en deed verslag van zijn verlangen naar zelfdood in dichtbundels en romans. Al die tijd heeft Rogi Wieg zijn strijd tegen de pijnen met vallen en opstaan en met de moed der wanhoop gestreden, maar onlangs besloot hij dat hij niet meer verder kan. ‘Ik deugde nergens voor en heb toen hopelijk een paar mooie dingen gemaakt die mijn signatuur tonen. Als ik ergens voor had gedeugd, zouden ze niet gemaakt zijn.’ Zelfs nu het einde onafwendbaar wordt, en de lichamelijke pijnen de geestelijke langzamerhand inhalen, kan Rogi Wieg het dichten niet laten. Vanaf 15 april 2015 stuurt hij met tussenpozen zijn uitgever zijn laatste gedicht(en). Het is beider wens deze afscheidsgedichten met zijn lezers te delen door ze te publiceren op het digitale platform van het literair tijdschrift Extaze.

Lees de gedichten op Extaze >>

Huh, wat? Jaren die druppelend versmelten? CPBN goes poetry + update

Het lezen van dit persbericht maakte mijn dag helemaal goed, nu al. Het grauwe voorjaarsweer sloeg in mijn geest om in een stralende voorjaarsdag. Hoe dat dan zo komt, lieve lezer? Nou, dat komt door het motto van de komende Poëzieweek.

Want het motto van de komende Poëzieweek is... is... ik slik nog een keer en dan ga ik het zeggen... ‘Jaren die druppelend versmelten.’ Ja lezer, kom maar in mijn armen en huil. Het is heel erg, al heeft het ook een wrede schoonheid over zich. Maar het staat er echt: ‘Onder het motto ‘‘Jaren die druppelend versmelten’’ staat de Poëzieweek in 2016 in het thema van herinneringen.’