In een pamflet, Literair overleven!, maakt Dirk van Weelden zich sterk voor een "militante literatuur", die, als ik NRC Boeken juist interpreteer, reageert op neoliberale verschijnselen als de vrije markt en weinig overheidsinventie. Want het zijn toch deze verschijnselen die er volgens de gangbare mening toe hebben geleid dat boekhandels "supermarkten" zijn geworden, het "literatuuronderwijs op de tocht staat" en veel boeken volgens een "beproefde formule" worden geschreven.
Tjee, zou dat interessante literatuur opleveren? Wellicht gaat Van Weelden in zijn pamflet nog wat dieper in op het begrip "militante literatuur", maar aangezien ik het niet heb gelezen, weet ik dat niet. Zijn pamflet valt niet gratis op internet te bewonderen, maar is slechts in gedrukte vorm en tegen betaling van € 10 verkrijgbaar in, naar ik aanneem, de betere boekhandel. Zo militant zijn Van Weelden en zijn uitgever nou ook weer niet. Ze vertonen, zeg maar, neomilitant gedrag en pikken ondanks alles toch ook graag hun graantje mee.
Een pamflet dat wel gratis valt te lezen op internet en zich eveneens afzet tegen neoliberale verschijnselen, is Neoliberal Poetry, geschreven door C. Alexander, K. Gallagher en M. Regan. Een alleraardigst schrijven waarin een pleidooi wordt gehouden voor "edgy" poëzie, wat, als ik het goed heb begrepen, neerkomt op compromisloze poëzie.
Dat klinkt me zeker niet onsympathiek in de oren, compromisloos, maar net als bij Van Weelden en zijn "militante literatuur" weet ik niet goed wat dat dan voor poëzie of literatuur zou moeten zijn? Er worden geen voorbeelden of richtlijnen gegeven. De schrijvers lijken er wel vanuit te gaan dat compromisloos een belofte inhoudt van zoiets als "beter" of "vernieuwend" of "minder saai". Een mooi streven, dat overigens ook een wat oudere kreet als "verlicht vooruitgangsdenken" in me bovenhaalt.
In Neoliberal Poetry wordt een onafhankelijke opstelling tegenover de gangbare poëzie en de gevestigde orde als cruciaal omschreven voor het creëren van een omgeving waarin reputaties niet gelden en vrijelijk kan worden geëxperimenteerd. Zo'n omgeving is blijkbaar noodzakelijk voor het schrijven van "edgy" of compromisloze poëzie.
Tja... wat moet je nu met zoveel gemeenplaatsen en vage bewoordingen? Wel zijn er een aantal minder bekende dichters die ik momenteel met veel belangstelling volg omdat ik hun werk uitermate boeiend vind. Het zijn dichters die volledig hun eigen gang lijken te gaan, een persoonlijk handschrift ontwikkelen, in hun werk afwijken van de "mainstream" poëzie en wat mij betreft met twee benen in deze tijd staan. Compromisloos? Ik geef enkele namen, maar er zijn er veel meer. Van Weelden zou er goed aan doen om eens wat beter om zich heen te kijken en die schrijvers te promoten die hij in deze tijd de moeite waard vindt.
De Amerikaan Tao Lin, het Amerikaanse collectief dat gedichten publiceert op DRUNK en de Nederlander Mark van der Schaaf.
't is van Weelden dacht ik,Ton,niet van Weelderen. Enfin vanochtend toch nog: http://vilt.wordpress.com/2008/12/03/de-weelde-van-van-weelden/
Geplaatst door: Dirk Vekemans | 03 december 2008 om 18:10
Ja, die bedoel ik, Dirk, thanks.
Geplaatst door: Ton van 't Hof | 03 december 2008 om 19:16