Valverde over Brugge

VANMORGEN plooit de wereld open
als was hij een stad.

Zonder haast doorkruis je hem in een bootje
dat zijn houten romp langs kalme kanalen
met zwart water laat glijden.

Er drijven hier en daar gevallen blaren.
Tekens natuurlijk van voltooiing-dood.

Van kloosters en huizen en paleizen
komen geheimzinnige ramen los.
Onmogelijk te weten wat het verborgen houdt,
het Vlaamse kantwerk dat de ramen dekt.

Je weet wat over de mensen die hier wonen
aan de bloempotten die hun vensterbanken sieren.

Als je onder de bruggen door vaart
verstillen de geluiden en in het donker
vermomt de steen zich door de vochtigheid.

Het is een vreemde reis die je vandaag begon
langs de stroom van de tijd.

De morgen zou er een van een onverschillige dag zijn geweest
als het niet de enige was van het begin van de wereld.

Het traject had de duur van de duur van een leven.

Aan de rugzijde van het licht rijst de toren op
waar de stilstaande klok van het nu
het uur aanduidt.

(Brugge)

© Álvaro Valverde, uit: 'Lugares del otoño' (2005)
© vertaling Fa Claes