Gisteren was het Nationale Gedichtendag. Dat is net zoiets als dieren- en vrouwendag, maar dan voor dichters. Eén etmaal staan we stil bij hun bittere lot. Sommigen mogen zelfs even hun lekkende mansarde verlaten om in de frisse winterlucht van januari wat kleur op de bleke wangetjes te kweken. Eén etmaal beloven we met z’n allen dat we hen niet zullen uitlachen wanneer ze verzuchten dat ze alleen in hun gedichten kunnen leven. Daarna moeten ze weer flux voor 364 dagen terug naar de marge van de samenleving waar ze thuishoren.
Voorwaar, ik zeg u: dit gaat veranderen! De dag van gisteren was getuige van de oprichting van de Partij voor de Poëzie, de enige politieke partij met een allitererende naam. Beoogd lijsttrekker is vooralsnog Johan Remkes, thans nog minister van Binnenlandse Zaken voor de VVD. Hij heeft zijn uitverkiezing te danken aan zijn jarenlange ervaring, maar vooral ook aan zijn uitspraak: ‘We hebben niet de indruk dat er honderdduizenden mensen met een Pipo de Clown id-kaart rondlopen.’
De actie die aanleiding was tot deze uitspraak, was overigens ook een initiatief van de Partij voor de Poëzie. Een van de medewerkers heeft zijn gezicht geschminkt als The Joker en bij het afhalen van zijn identiteitsbewijs met die pasfoto erop tegen de gemeente gezegd dat dat bij zijn levensovertuiging hoorde. Dat accepteerde de gemeente. We kunnen spreken van een geslaagd poëtisch initiatief, dat zowel levensovertuigingen als de identificatieplicht in een verrassend nieuw licht stelt.
Op deze manier wil de Partij voor de Poëzie oplossingen bieden voor maatschappelijke problemen. Door het poëtische in te zien van elke situatie wil zij de cohesie in de samenleving bevorderen.
Zo is er bijvoorbeeld nogal wat ophef over het feit dat zelfs docenten aan de Pabo tegenwoordig niet meer weten of je ‘ik vindt’ met of zonder d met spellen. De PvdP stelt daarom voor de spelling te hervormen conform het beroemde gedicht van Gorter ‘ik vin je zo lief.’ Op deze wijze wil de partij creativiteit stellen tegenover het zo onpoëtische motto ‘regels zijn regels.’
En natuurlijk: alle dagen gedichtendag!
© Ilja Leonard Pfeijffer; de column stond vandaag in NRC-Next
Kameraden,
Als voorzitter van de CCPK (lees oprichtingspamflet onderaan) verklaar ik de oorlog aan de PvdP.
COMMUNIQUÉ: Kameraden, ik ben hier niet. Ik ben een hologram. Ooit was ik hier op deze plaats. In Brussel. Jarenlang leidde ik de Vrijstaat Kessel-Lo. Er circuleerden alleen postzegels met mijn beeltenis op, en van 's morgens tot 's avonds gaf ik mijn eigen munten uit. Het parlement bevond zich in mijn woonkamer (achter de grote fauteuil). Separatisme is mooi, mooi, mooi! Maar men moet verder durven denken: gemeente per gemeente, huis-aan-huisfeodaliteit. In mijn partij, mijn privé-partij, zou er op den duur maar plaats zijn voor één lid. De verkaveling van het individu hoog in het vaandel dragen. Groot beginnen om klein te eindigen, dat was de nobele achterliggende gedachte, dat was mijn ideaal. Hoe anders heeft het lot over mij beslist! Thans ben ik voorzitter (voor het leven) van een massaorganisatie: de CCPK, de Cosmische Communistische Partij van Kessel-Lo. Ik beschikte over vier huizen in twee verschillende straten. Omdat ik de twee straten met elkaar wilde verbinden legde ik een corridor aan: recht door de Diestsesteenweg. Dit veroorzaakte enorme verkeersopstoppingen. De plaatselijke middenstand was woédend. Ik moest mijn land ontvluchten. Daarom richtte ik hier op deze plaats de ccpk op. De Cosmische Communistische Partij van Kessel-Lo (in ballingschap) (in Brussel). Het was de enige stad die ik kende. Ik was hier al eens geweest (tijdens de expositie) (van '58). Mijn leven hier, als kosmopolitisch vluchteling, was niet te harden: ik woonde op het Klein Kasteeltje. Als politbureau van de ccpk, de Cosmische Communistische Partij van Kessel-Lo, nam ik een stap in de goede richting: de ruimte in. In tegenstelling tot de foute berichten die in de kranten verschenen, is het communisme aan uitbreiding toe. De Muur ging neer omdat wij uit onze voegen barstten. Overal ter wereld is het communisme gevallen. Omhoog. De ruimte in. Het communisme is opgeblazen tot nooit eerder geziene proporties, en het hoogtepunt is nog lang niet in zicht; the sky is the limit. De CCPK, de Cosmische Communistische Partij van Kessel-Lo, is een partij (die haar grenzen verlegt). Op een morgen heb ik eenzijdig besloten de verenigde staten van Vlaandrië: te verlaten. Ik nam the right stuff - as usual - en steeg ten hemel op, om heel hoog boven de stratosfeer mijn partij op te richten en een kosmische commune te stichten: Cape Carnaval (een ruimtekolonie). Vanhieruit dirigeer ik alles. Voorwaar, voorwaar, ik breng u: goed nieuws (uit de kosmos)! Al mijn teksten zijn herderlijke brieven die mij bereiken (in vloeibare vorm) vanuit het heelal. De CCPK, de Cosmische Communistische Partij van Kessel-Lo, is een overkoepelend ruimtelijk orgaan met opzwepende functie. Voor de CCPK, de Cosmische Communistische Partij van Kessel-Lo, is Brussel het centrum van Europa, Kessel-Lo het interplanetair hoofdkwartier. Voorwaar, voorwaar, een spook waart door de kosmos! Vanuit vliegende schotels overheersen wij de planeten. Aardbollen worden verkocht per twee, per drie, per vier, of per Amerikaans opbod. America, home of the brave, boevenkolonie bij uitstek, opeenstapeling van uitschot, godsdienstwaanzinnigen en serial killers. Elk land is een kolonie van Amerika. Als ze de ruimte intrekken om op zoek te gaan naar intelligent leven - in Amerika is dat niet te vinden - dan hoop ik dat zij op hun beurt gekoloniseerd en gemassacreerd worden door de Marsipulami's. De CCPK, de Cosmische Communistische Partij van Kessel-Lo, roept op tot landverraad, planeetverraad. Door propaganda, agitatie en irritatie wil de ccpk, de Cosmische Communistische Partij van Kessel-Lo, de bestaande structuren aantasten, de ruimtelijke ordening omvergooien. De CCPK, de interstellaire internationale, roept op tot collaboratie met de Marsipulami's. Laat ons bidden opdat zij hun laserkanonnen richten op de aardse ruimteschilden.
KONJECK!
uw KAMERAAD
Didi de Paris
Voorzitter van de
Cosmische Communistische Partij van Kessel-Lo
Geplaatst door: Didi de Paris | 26 januari 2007 om 16:41
Ik vint de beidraguh van P & P pragtug.
Geplaatst door: Fred Papenhove | 26 januari 2007 om 16:50
Reageer nou eens... serieus.
Geplaatst door: Chrétien Breukers | 26 januari 2007 om 18:21
Ik hoop altijd dat de politiek een stapje erger is dan de wereld van de poëzie.
Geplaatst door: Peter de Groot | 26 januari 2007 om 18:42
Die bijdrage van DDP met zijn CCPK lijkt mij toch wel een zeer serieuze kwestie, die we niet zomaar mogen negeren. Dat hij hier niet is, slechts een hologram is, zou nog wel eens van pas kunnen komen voor de PvdP. Want betekent het woord holografie niet: volledig schrijven? Is DDP dan geen "volledig schrijver" in de letterlijke betekenis?
Ook al lijkt het op het eerste gezicht niets -omdat het slechts vanuit een beperkte hoek waarneembaar is- maar met de nodige ervaring zal je de verscheidenheid aan mogelijkheden ontdekken en waarderen, want wat is er poëtischer dan alle kleuren van de regenboog zichtbaar te kunnen maken via woorden?
DDP zijn communiqué is ook zeer doordacht en gebaseerd op:
1° wetenschappelijke gronden
vb: Stephen Hawking beweert reeds langer dat het heelal een hologram is en dat mensen misschien personages zijn in een computerspel van aliens
3° hedendaagse stromingen
vb: Paul Antipoff onderzoekt de pre/trans verwarring en meent dat er geen weg terug is, maar wel een terug naar de weg.
3° filosofische uitspraken
vb: Immanuel Kant beschreef in “zum Ewigen Frieden” een wereldgemeenschap voor en van wereldburgers, een wereldstaat.
Eigenlijk een geluk dat DDP de ruimte in gevlucht is als kosmopolitisch vluchteling en hij er een kosmische commune opgericht heeft. Dit kan alleen maar de poëzie, maar vooral de poëzielezer ten goede komen. Is het niet een verrijking voor de lezer om op een hoger niveau te kunnen communiceren met een overkoepelend ruimtelijk orgaan met opzwepende functie?
Misschien heeft onze poëzie en zijn lezers nu net deze stimulerende push nodig om nog langer te kunnen overleven. Wordt het geen tijd dat we onze blik als poëet, maar ook de blik van onze lezers verder richten dan we tot nu toe gewoon zijn, onze grenzen durven te verleggen, samen de ruimte intrekkken en samen op zoek gaan naar vernieuwing, naar een nieuwe bellettrie?
Een overtuigd Cape Carnaval lid
Geplaatst door: Carina Escale | 28 januari 2007 om 02:19